Firma DAXPOLSKA to sklep sportowy zajmujący się sprzedażą artykułów wiążących się z branżą sportową. Oferujemy produkty takich firm jak Adidas, Mizuno, Tokaido, Moskito. Ktoś, kogo interesują sporty walki, może znaleźć w naszym stroje niezbędne do ich uprawniania (jak np. kimono konieczne dla adepta karate. Także osoby trenujące judo mogą zaopatrzyć się w naszym sklepie. Judo jest sztuką walki pochodzącą z Japonii. Za jego twórcę uchodzi Jigoro Kano żyjący w latach 1860 – 1938. Judo wywodzi się poniekąd z chwytów jiu-jitsu – Kano zebrał je i ulepszył, nadając im nową formę. Dla Jigoro istotne było bezpieczeństwo, dlatego usunął elementy stwarzające zagrożenie dla zdrowia i życia, a wprowadził inne, które wymyślił sam. Sama nazwa judo może być tłumaczona jako “droga ustępowania”, “droga do zwinności” (“ju” to “zwinnie”, “ustępować”, zaś “do” – “droga”, “zasada”).
Wynikająca z nazwy reguła “JU” – ustępowania – została wyjaśniona przez Kano na następującym przykładzie. Zakłada on, że moc człowieka ocenia się liczbami w skali od 1 do 10. Na przykład w przypadku gdy siła mojego oponenta jest równa 10 jednostek, a moja – 7, to tak naprawdę nawet jeśli użyłbym całej mojej siły w konflikcie z przeciwnikiem, to (jeżeli mierzymy siłę przeciwko sile) musiałbym ponieść klęskę. Jednak mogę zamiast przeciwdziałania mu moją siłą ustąpić na tyle, by nie stracić równowagi i wówczas nieprzygotowany na taki obrót sprawy przeciwnik, pochylając się do przodu, straci równowagę. W takim położeniu będzie dużo słabszy ze względu na niewygodną pozycję, a nie na swoją moc fizyczną i w związku z tym jego moc przeciwko mojej będzie powiedzmy wynosiła 2-3 jednostki, a nie 10, tak jak normalnie. Natomiast ja utrzymuję równowagę i wciąż mam siłę mierzoną na 7 jednostek. W ten sposób mogę wykorzystać sytuację i pokonać przeciwnika, używając w tym celu mniej więcej połowy mojej siły czyli 3,5 jednostki. Dzięki temu drugą połowę siły zachowam do innych celów. Kano podkreśla jednak, iż judo nie polega tylko na ustępowaniu. Aby swobodnie przeprowadzać walkę, należy stosować różnego rodzaju sposoby bezpośredniego, otwartego ataku (np. dźwignie itp.).
Drugą zasadę judo stanowi maksimum skuteczności. Polega ona na używaniu odpowiednich chwytów i rzutów w danym momencie.
Współczesne judo ograniczają ściśle przepisy opierające się na starych zasadach walki wręcz wywodzących się z Japonii. Judo określa się jako gatunek walki zapaśniczej. Niezbędny jest w niej specjalny strój zwany “judoga”. Mimo iż judo wywodzi się z wojskowych sztuk walki o życie, obecnie zastosowanie go jako sposobu obrony osobistej nie jest priorytetem. Celem pierwszoplanowym współczesnego judo jest ogólny rozwój tężyzny fizycznej, a dla profesjonalistów – uzyskiwanie jak największej skuteczności w czasie zawodów. Twórca judo Jigoro Kano określa najważniejsze zadanie uzyskiwane przez systematyczne ćwiczenia mianem “doskonalenia samego siebie”. Judo niewątpliwie przyczynia się do równomiernego rozwoju, pokazuje, że to szybkość i zręczność, a nie ciężar ciała czy siła decydują o sukcesie w działaniu. To właściwy system wychowania fizycznego dla nastolatków, sport najlepiej przygotowujący do życia. Pozwala ludziom młodym na odkrycie i rozwijanie własnych możliwości, a także na osiąganie efektów. Adepci judo rozwijają w sobie zwinność, szybkość, stają się silniejsi i bardziej wytrzymali, pomaga im to również na udoskonalanie takich cech jak np. spostrzegawczość, koncentracja, opanowanie, odporność, opanowanie i wytrwałość. Nie można zaprzeczyć wychowawczego wpływu judo.
W judo wyróżniamy dwa poziomy zaawansowania technicznego – “dan” i “kyu”. Można powiedzieć, iż są one w judo tym, czym klasy sportowe w innych dyscyplinach sportu. Do każdego następnego stopnia przechodzi się jedynie przy spełnieniu określonych kryteriów – wygrywając konkretną liczbę walk i opanowując wybrane elementy techniczne. Po zdaniu testu judoka uzyskuje wyższy stopień i może nosić pas w odpowiednim kolorze. Najniższy stopień – 6 kyu.
W miarę upływającego czasu technika judo konsekwentnie przekształcała się w kierunku osiągania maksymalnej skuteczności. W nowoczesnej formie istnienia judo stało się wymagającym intensywnego treningu sportem walki, którego części techniczne należy wyćwiczyć przez wielką liczbę powtórzeń, nieustanne wyrabianie siły i szybkości. Skuteczność jest celem nadrzędnym i to jej podporządkowuje się wszelkie zewnętrzne czynniki.
Aby uzyskać wysoką klasę w judo, trzeba ćwiczyć nawet 5-6 razy w tygodniu. Treningi są niezwykle ciężkie. Każdy trening powinien zaczynać się ok. 20-minutową rozgrzewką zawierającą nie tylko ogólnorozwojowe ćwiczenia, ale również specjalne ćwiczenia techniczne. Następnie ma miejsce godzina randori – ciągłej walki treningowej, a potem spora ilość ćwiczeń o różnym poziomie natężenia (jak np. tak zwanych uchikomi czyli powtórzeń “wejść” wykonywanych w szybkim tempie bez przewracania przeciwnika na matę) oraz uzupełniające ćwiczenia siłowe i tak dalej. Za powszechnie stosowane i niezbędne uzupełnienie treningu technicznego uznaje się właśnie te ćwiczenia siłowe na przyrządach i ze sztangą. Istotne, by nie głosić fałszywych tez, że siła nie ma znaczenia w judo. W praktyce siła oraz wytrzymałość są tak samo ważne jak umiejętności techniczne.
K. Kobayashi mawiał, że w judo nie ma sekretów, a postęp jest uzależniony zarówno od zdolności i wytrwałości danej osoby, jak i od jej nauczyciela. To, czy słaby zwycięży olbrzyma, albo czy judoka zwycięży boksera lub zapaśnika, w całości zależy od cech indywidualnych obu przeciwników. I bokser, i zapaśnik, i judoka może być dobry. Każdy z nich ma możliwość wygrania walki, opierając się o zręczność i umiejętności techniczne. Zwycięży niewątpliwie ten przeciwnik, który będzie potrafił jako pierwszy zastosować skutecznie swoją technikę.
Dla trenujących judo ostatecznym sprawdzeniem umiejętności, wartości fizycznych i psychicznych jest udział w zawodach. Zachowanie w tych warunkach odsłania rzeczywistość wartość adepta judo.
Technika judo składa się z dwóch mniejszych grup: rzutów (nage-waza) oraz chwytów (katame-waza). Nage-waza jest techniką rzutów stosowaną wtedy, gdy przeciwnik straci równowagę albo zostanie z niej wytrącony. Rzut wykonuje się zazwyczaj poprzez zastawienie nogą, biodrami, stopą itd. drogi, po której przeciwnik dąży, aby odzyskać stabilność. Istotne jest wykonanie tego tak, by przez dalsze wychylenie doprowadzić do przewrócenia przeciwnika na plecy. Do grupy owej zaliczamy również kontrataki oraz różnego rodzaju połączenia (tzw. kombinacje) dwóch albo większej ilości pojedynczych rzutów. Odrębny, specyficzny dział techniki to hairi-kata czyli sprowadzenie do walki w parterze. Katame-waza dosłownie technika obezwładnień) to technika, na którą składają się trzy rodzaje ruchów: dźwignie, trzymania i duszenia. Dźwignie a więc wyłamywanie i wykręcanie) są w walce sportowej dozwolone do stosowania jedynie na staw łokciowy. W walce sportowej wygraną daje doprowadzenie do sytuacji, która byłaby równoznaczna z unieszkodliwieniem przeciwnika w samoobronie. Trzymania polegają na tym, aby dało się utrzymać przeciwnika na macie tak, by całkowicie można było kontrolować jego ruchy. Podczas walki wygrana następuje, gdy przeciwnik jest utrzymany w ten sposób przez 30 s. i dostaje się punkt – ippon. Duszenia są naciskiem krawędzią przedramienia albo kołnierzem od judogi na tętnicę szyjną lub krtań. Podobnie jak przy rzutach, w każdej z owych grup także występują obrony, kontrataki czy kombinacje różnego rodzaju elementów. Do celów szkoleniowych te wszystkie elementy techniczne zostały usystematyzowane z uwzględnieniem dwóch podstawowych założeń: po pierwsze – znaczenia praktycznego (skuteczności i tego, jak często występują w zawodach), po drugie – możliwości opanowania ich prawidłowo i technicznie przez ćwiczących.
Choć technika jest ważna, nie jest najistotniejsza, skoro sam twórca judo przyznaje, iż główny cel trenowania judo to praca nad sobą, samodoskonalenie oraz rozwijanie własnych możliwości.
